کوکب ِ شیرین زبان شهدغزل آورده ام

اهل ِ نورابادم و قَدری عسل آورده ام

دشت ِ ارژن تا بَمو را باغ گل پوشیده بود

یک بغل آویشن از کوه و کُتل آورده ام

باغ ِ جَنّت را سحر طی کرده ام تا دلگشا

رو به سوی محفل ِ شیخ ِ اجل آورده ام

آمدم ‌ ای دختر ِ سعدی کنم یادآوری

خاطراتی را که از اهل ِ محل آورده ام

نقره پوشِ مو طلا آهسته از دوشم بگیر

کوله باری را که از بحر ِرَمَل آورده ام

آنچه راسعدی دراوصاف اتابک گفته است

لا به لای ِبقچه یِ ضرب المثل آورده ام

یاد ِ اجداد و نیاکان در وجودم ریشه زد

هر زمانی رو به تاریخِ ملل آورده ام

شد در این سیر و سفر ارکان شعرم جابجا

فاعلاتُـن را کمی بعد از فَـعَـل آورده ام

سوگلِ اردیبهشتی، مُشرف الدین را بگو

تاجی از گل های سرخ ِ بی بَدل آورده ام

در مقام روز سعدی هدیه ای ناقابل است

آنچه‌ را ‌ کز ‌ جانب بانو عسل آورده ام

دخترِ "بهجت" برایت افتخار آورده ام

یک بغل از شعرهایِ شهریار آورده ام

راه زنجان تامراغه یک دو روزی بسته بود

نیمه شب حیدر بابا را با قطار آورده ام

ساکنِ شیرازم و از راهِ دوری آمدم

نامه ای از حافظ ِ والا تبار آورده ام

کوله بارم پرتر از دیوانِ شعر خواجه است

از اهالی نامه هایِ بی شمار آورده ام

چار محال و بختیاری را نهادم پشت سر

یک دو جفت از گیوه های بختیار آورده ام

باغهایِ ساوه را در این سفر کردم گذر

سیب سرخ و سنجد و قدری انار آورده ام

شهر طهران را نهادم زیر پایم لاجرم

لاله ای از لاله های لاله زار آورده ام

خستگی را‌ با ‌ نگاهِ عاشقت از من بگیر

هدیه هایِ دیگری در کوله بار آورده ام

می چکد شعر تر از ‌ چشم قلم بانو عسل

اشک خیس دیده را بی اختیار آورده ام

هرچند که‌ دور از تن گلزارتو باشم

در زندگی ام زنده به دیدارِ تو باشم

با دیدن‌ ماه و رخ زیبایِ ستاره

در تاب و تبِ جلوه‌ی رخسار تو باشم

از هول و ولا پیرهنم را زدم آتش

در راه قطاری که فداکارِ تو باشم

یک بار زدم زل به‌ دو تا چشم خمارت

یک‌ عمر بداحوالم و ‌‌ بیمارِ تو ‌‌ باشم

یادی کنم از زمزمه یِ سازِ نکیسا

وقتی که نوازنده یِ گیتار تو باشم

گفتم که ببندم سرِ شب راه خیالت

تا آن که مگر گوشه یِ افکارِ تو باشم

نازک‌ دلی ات را عسلم تاب نیارم

می میرم اگر ‌‌ باعث آزار تو باشم

در کتابمباشد ای‌ بانو "غزل" نام شما

آرزو دارم که باشم یار و همگام شما

این حوالی از کنارِ لاله ها رد می‌ شدم

تا که افتادم دراین محدوده در دام شما

در حیاطم نسترن بوی شکفتن می دهد

شُرشُر باران بریزد وقـتی از بام شما

از وجودش پر کشد ایمان و آرام و قرار

هر که بیند یک نفس رویِ دلارام شما

پیش‌خود گفتم که تافردا بیاید قاصدک

بارها خوش کرده‌ام دل را به‌ پیغام شما

هم به قدرِ ذره ای‌ در‌ اوجِ آمالم نشد

بهره ای ما را نصیب از باغِ اندام شما

مانده‌ام‌ بانوعسل‌درکافه های شهر شعر

جزغزل بایدچه می‌نوشیدم از جام شما

کرده چشمانت خرابم کاش بودی، نازگل

تا لبت گردد شرابم کاش بودی ، نازگل

بودنم را بی تویی پیوسته میریزد به هم

دل تهی تر از حبابم کاش بودی، نازگل

مِثل‌خاشاکی‌که می افتد به‌دست گِرد باد

میدهد غم پیچ و تابم کاش بودی، نازگل

زمهریر عصر یخبندان کبودم کرده است

بس که دور از آفتابم کاش بودی ، نازگل

در خیابان های‌ خالی میدوم از‌ هر طرف

تا تو را شاید‌ بیابم کاش بودی، نازگل

در نبودت خان و مانم بوی تنهایی گرفت

تا به کی با غمبخوابمکاش‌بودی ،نازگل

شاخه هایِ باغِ انگورم ندارد خوشه ای

بی نصیباز‌شعرِنابمکاش بودی،نازگل

من که می دانم تو داری بیوفایی می کنی

جای دیگر چون چراغی روشنایی می کنی

بیگمان از دوستیِ با من پشیمان گشته ای

با تبسم صحـبت از روز جــدایی می کنی

گفته بودم صاحب وسلطان قلب من تویی

پس چـرا بـر سایر دل ها خـدایی می کنی

می گشایی در پس پـرچین گره از روسری

قاصــدک ها را غــزلباز و هــوایی می کنی

آنچنان مستانه میخندی که درشبهای سرد

با نفس هــایت هــوا را استـوایی می کنی

می نشینی مِثـل بیتی روی شعـر شاعـران

با زبـان بی زبـانی هــــم نـــوایی می کنی

ای عسل بانو چــرا در پیچ تنگ کـوچه ها

با نگاهی از جــــوانان دلــــربایی می کنی

بودنم بی تو محال است مبادا بروی

زندگی زیر سؤال است مبادا بروی

بنشین تا نشمارم گذر ثانیه را

بی تو یک ثانیه سال است مبادا بروی

غیبتت را نتوان هیچ تحمل بکنم

در دلم جنگ و جدال است مبادا بروی

دل تو با دل من کی به تفاهم برسد

همدلی شرط وصال است مبادا بروی

کلمات از لب تو جاری و ساری بشود

حرف تو شعر زلال است مبادا بروی

لب توقندمن وچشم توفنجان من‌است

نوبت قهوه و فا ل است مبادا بروی

برسر راه تو هرگوشه کمین کرده خطر

موسم صید غزال است مبادا بـروی

سوزوسرمای شدیدی پس ِآبادیِ ماست

زوزه ی گرگ و شغال است مبادا بروی

عسلم باده حرام است ولی روی لبت

دو سه تا بوسه حلالست مبادا بروی

شدم ای گل چــو بلبل بیقرارت

ســــرودم روزهــا در انتظــارت

سحــرگاهی گشـودم بال پـر را

کـه بنشینم دمی را در کنــارت

کمــاکان در دلـــم این آرزو بود

که سازم لانه ای را در جـوارت

پیامـم دادی و گفتی کــه دیگر

نـدارم حـس خـوبی با شعـارت

چـو گیسویت پریشانم نمـودی

شدم محـروم لطف بی شمارت

خـزان طومار عمرم را بپیچید

زدم یخ در غــم فصـل بهـارت

عسل،ای تک درخت پرشکوفه

نچیدم بوسه ای از شاخسارت

با من ِ یک لا قبای ِ آس و پاس ِ بی پناه

می کند کاری که باشم معتکف در خانقاه

مِثل رهزنهای یاغی عاقبت برنو به دست

درهوای دخترِخان میشوم مشروطه خواه

هر زمان باد صبا دستی به مویش میزند

می نوازد شانه اش را یک بغل زلف سیاه

آن بلا بالا که دلها را به غارت برده است

جان ِ من را روی‌ ِ لب آورده با ناز ِ نگاه

تازگی ها داده فرمان تا که زندانم کنند

بلکه دلگیرم ببیند در لباس ِ راه راه

گر ‌ در این بیغوله بر دار ِ مکافتم زنند

کس نسوزد جان ودل بر سربدار ِ بی گناه

گرچه در پیش ِ خوانین سر نیاوردم فرو

باید از عشق ِ عسل بانو بگردم سر به راه